…i po świętach…

Mówią, że święta powinno spędzać się w zgodzie ze sobą. Tej tradycji, jak także tej, w której człowiek od stołu nie wstaje, a co najwyżej turla się w kierunku najbliższej kanapy, mam zamiar pozostać wierna. Bo co by nie mówić i jak bardzo mocno nie udawać, że jedzenie/przejedzenie męczy, to prawda, do której mało kto chce się przyznać, jest taka, że najedzeni jesteśmy szczęśliwsi, a pełne brzuchy przekładają się na poczucie ukontentowania.

Dziś jestem mocno ukontentowana.

Bardzo mocno.

Zaparzyłam zieloną herbatę, zapaliłam boczne lampki, zasłoniłam okna. Wdrapawszy się na wyrko, otoczyłam się podarunkami od Mikołaja (któremu bardzo bardzo dziękuję) i tak o to, spod domowej kołderki (och, jak dobrze być w domu!) podczytuję co Mario Vargas Llosa napisał o życiu Rogera Casementa, podsłuchuję, co Marcin Kydryński wrzucił do swojej, siódmej już, kolekcji muzyki z różnych zakątków świata, a od czasu do czau bawię się moimi nowiutkimi dyndającymi przy uchu kolczykami.

Po powrocie do Dubaju zrobię kulki lodu z owocami w środku (tak, tak, w środku tych lodowych kulek), a następnie pomyślę, jak wyeksponować kolekcję monet z wizerunkami Piastów.

Och, dziękuję Mikołaju!!